Een nieuwe spannende reis
Een voorproefje uit mijn nieuwe boek
In het vervolg van 'De zevende deur' trekken Anna en Luuk, nu samen met hun vriendin Eline, opnieuw door de Anderwereld. Dit keer om te helpen hun vriend, de spoorloos verdwenen nar Sibelius te vinden. Onderweg ontmoeten ze de wicca Katie Kollemos, die elk van hen een magische okkelstok mee geeft. Haar toverstokken hebben, net als de mijne, nogal eigenzinnige persoonlijkheden.
Omdat ik, net als Katie Kollemos graag okkelstokken maak, heb ik deze herfst de okkels Mijmer, Drup en Knetter ook geboren laten worden in onze wereld. Onze tuin in haar betoverende herfstkleuren, maakte dat ze zich hier onmiddellijk thuisvoelden.
Lees onder de drie portetten alvast een voorproefje uit het nieuwe boek, dat nog volop in wording is...
Katie Kollemos nodigt de kinderen uit om hun eigen stok uit te zoeken, waarna de wicca de stokken tot leven brengt.
Eén voor één pakte de wicca de okkels vast en blies tot drie keer toe zachtjes over het meest grillige uiteinde van de stok. Met haar eigen adem voegde ze lucht, het vierde element toe, waarmee ze het ritueel voltooide.
Terwijl ze blies, zagen de kinderen hoe het hout begon te bewegen. Bovenaan iedere stok groeide een neus, oren en een paar lippen en er verschenen oogleden, die langzaam opengingen. Alle drie de okkels hadden een gezichtje gekregen!
Drie paar kraalogen keken nieuwsgierig om zich heen. Katie stond op en overhandigde de kinderen ieder hun eigen okkelstok. Toen ging ze weer aan tafel zitten en ook Anna, Eline en Luuk schoven aan; hun okkelstok hielden ze overeind, zodat deze mee kon kijken. Met glinsterende ogen keek Eline’s okkel de wicca aan.
'Zeg het eens, lieverd,' zei Katie, haar ogen gericht op het gereedschap en de berg materialen, die voor haar lag. 'Wil jij van mij een mooie kraag van mos? Haren van vlas? Een hoed van gedroogde zwam? Of een ketting van veertjes en mooie steentjes? Of iets anders?' De vuur-okkel schudde zijn koppie. 'Nee dank u, wicca Katie, ik vind het allemaal prachtig, maar voor mij geen versiering. Ik blijf liever kaal.' De okkel keek opzij, naar Eline, 'Hoop dat je het niet erg vindt, maar ik hou niet van franje. Ik heb het al zo snel heet en soms slaan zelfs de vlammen uit mijn kop,' verontschuldigde hij zich. 'Och nee, natuurlijk niet', stelde Eline hem gerust. 'Ik begrijp het volkomen en ik vind je bovendien zo al erg mooi.' Het gezichtje van de okkel begon te stralen. 'Dankjewel, Eline! Jij bent anders ook een mooie dame,' sprak hij blij.
De okkel van Anna bleek echter uit heel ander hout gesneden. Of beter gezegd, uit ander hout geokkeld. Geboeid bestudeerde hij de stapel veertjes en schelpjes. 'Wilt u voor mij een dubbele ketting maken? Graag eentje met die zwarte kraaltjes en een paar van die paarlemoeren schelpjes. En mag ik er misschien ook nog eentje met allemaal van die blauwe gaaien-veertjes?' vroeg hij, zonder zijn blik ervan los te maken. Katie knikte 'Tuurlijk’ sprak ze. Ze zocht alles bij elkaar en ging meteen aan de slag. Behendig en ervaren als
ze was, had ze beide in een mum van tijd klaar. Anna’s okkel keek supertrots toen Katie hem eerst de ene en toen de tweede ketting om zijn houten halsje knoopte. Hij zag er heel stoer uit.
Nu was de okkelstok van Luuk aan de beurt. Met een peinzende blik bekeek de okkel aandachtig wat er zoal op de tafel lag. Het duurde even voor hij Katie zijn verzoek deed. 'Zo'n kleine zwam op mijn kale kop lijkt me wel prettig tegen de zon. En mag ik een ketting van die bijzondere kralen, die daar naast dat stapeltje gedroogde zwammen liggen? Als het kan, graag met die mooie veer eraan, die ernaast ligt?' Katie knikte instemmend. 'Dat heb je goed gezien! Jij bent een slimme okkel. Volgens mij lag die uilenveer op jou te wachten. Ze zal je wijsheid schenken en je extra zicht geven in het donker.'
